Strategio

Du aferoj nun ne kontentige funkcias:

Ektere en la Mondo

Lingva edukado en landoj kiel la miaj fuŝas ĉar:
  1. Ni volas dediĉi nur 100-200 horojn al tasko kiu bezonas pli per ĉiu lingvo, krom Esperanto, kiun ni ignoras.
  2. Ĉiu lingvo (krom Esperanto) bezonas specialistan lingvo-instruisto, kiujn ni neniam sufiĉe havas por ĉiuj, en la ĝusta loko kaj tempo.
  3. Ankaŭ ni ne havas klaran prioritaton pri la dua lingvo. Ĉu familio estas la prioritato? aŭ financa forteco? aŭ proskimeco de uzanto? haveblecon de instruisto? aŭ similecon al nia propra? Pro necerteco, infanoj ofte eklernas multajn lingvoj kaj vere lernas nenion.
Ĉiuj tri problemoj povas esti solvita per agnosko ke Esperanto estas la ideala unua fremda lingvo de infaneco: ĝi ne postulas tro da tempo, ĝi ne bezonas specialistan instruiston kaj ĝi estas firma bazo por posta lingvalernado, laŭ iu ajn kriterioj.

Interne en la Movado

Ni ja scias ke Esperanto estas la ideala dua lingvo por preskaŭ ĉiu, kaj kutime pripensas proponi adoptadon aŭ desupre (politikistoj kaj spertuloj)
aŭ desube (de unu ulo al aliaj).

Tamen supruloj malofte interesiĝas pri la ĝenerala bono, do ili ne pretas lerni pri la Esperanto solvo. Alifalnke hobiistoj mankas tempon, motivon kaj kapablon transdoni kapablon al aliaj.

Mi proponas trian vojon, meze de la aliaj du - enkonduko de la mezo, per profesiaj instruistoj kiuj ne volas malŝpari sian tempon, kaj la tempon de siaj lernantoj, per fuŝa strategio.

Certe ne ĉiuj havas orelojn por pripensi novan ideon, kaj ne ĉiuj estas sufiĉe altstatusa por fari la decidon. Tamen, iuj kiuj povas havas tempon, motivon kaj kapablon instrui multajn, ĉiutage dum jaroj, kaj montri la vojon al aliaj.